Het tweede trimester, jippie!
Ik denk dat iedere mama kan beamen dat dit trimester toch een stuk relaxter is dan het eerste trimester. Opgelucht ademhalen als je hierin terecht gekomen bent. De zwangerschapsklachten nemen af en de meest onzekere periode tijdens de zwangerschap is geweest. Daarnaast gaan de meeste mensen het in deze periode delen met de wereld, wat ook leuk en fijn is natuurlijk. Niet meer rondlopen met zo'n geheim ;)
Nadat de medische 13 weken echo goed was ging ik ook vol goede moed het tweede trimester in. De hevige moeheid nam al af rond een week of 10/11 en mijn eetpatroon werd weer een beetje normaal. Fijn! Daarnaast begon mijn buik rond die periode ook echt wel te groeien. Mijn vader zei bij een week of 13 verbaasd ' Huh, je kan het al zien!' ; ja pap, ik gok dat die buikspieren bij een vierde zwangerschap echt wat sneller opzij vallen (als ze daar niet 'nog' lagen) dus die baarmoeder krijgt al gauw de ruimte om te groeien. Even zit je dan in een periode van; het groeit allemaal, maar je bent toch nog niet helemaal zichtbaar zwanger. De groei van mijn buik merkte ik aan mijn lijf. Het voedingskussen werd weer romantisch tussen mij en Sander in gelegd en ik voelde mijn banden en bekken. Tijdens de zwangerschappen van Isabel en Olivier heb ik flink last gehad van bekkenpijn. Hier moet ik dus echt alert op zijn. Ik ben toen ook bij een hele fijne bekkenfysio geweest, dit kan ik echt iedereen aanraden. Er is zoveel aan te doen namelijk. Voor nu wist ik dat ik goed op mijn houding moest letten en op tijd aan de bel moest trekken als het uit de hand liep.
Ik krijg vaak de vraag hoe erg de zwangerschap 'leeft' binnen ons gezin en hoe de kinderen er mee omgaan. Dit gaat met vlagen. Aangezien ik me tijdens deze weken erg goed voel, verdwijnt het soms ook wat naar de achtergrond. Dat mijn buik groeit, maakt het tastbaar. Olivier vraagt regelmatig 'mama, groeit er echt een baby in jouw buik?' ' Zit de baby nog in de buik of is de baby al weg?'. Ik merk aan hem dat hij bevestiging zoekt, en dat het denk ik te vaag is soms. Want zo'n zwangerschap, duurt voor kinderen natuurlijk ook echt heel lang. Het verdwijnt dus soms naar de achtergrond en je leeft met kleine kinderen ook heel erg in het moment. Er gebeurt een hoop in een gezin met kleine kinderen en de wereld draait voornamelijk nog heel erg om henzelf. Maar natuurlijk, speelt het en zijn ze er op hun manier ook mee bezig. De baby krijgt kusjes bij het afscheid en Loena wilt het liefst elke avond eventjes het muziekdoosje laten horen op mijn buik. Ik probeer ze natuurlijk ook te betrekken bij het hele proces. Want ja het duurt lang een zwangerschap maar ergens zie ik het ook als een mooie periode om eraan te wennen en er echt met elkaar naartoe te leven. Het is mooi dat de natuur ons dat gunt. Zo halen we in een weekend de dozen met babykleertjes achter het schot vandaan, waardevolle herinneringen. De meiden vinden dat net zo leuk als ik, we zoeken de foto's erbij dat ze de kleertjes aanhadden. We maken een sortering. Unisex/jongens en meisjeskleding. Aangezien we nog niet weten wat het geslacht is kunnen we het zo goed opbergen, zodra we dit wel weten.
Ik merk dat ik tijdens de 16-18 weken opzoek ben naar de bevestiging vanuit mijn buik, dat alles goed zit. Je hebt in die periode nog niet heel frequent controles bij de verloskundige (om de 4 weken) en na de 13 weken echo is er pas weer een echo met 20 weken. Ik voelde tijdens mijn andere zwangerschappen de kindjes vrij vroeg, al helemaal als je eenmaal weet wat je moet voelen. Maar bij deze zwangerschap bleef dat nog even uit. Nou wist ik ook, dat de placenta aan de voorkant lag. Wat dat kan verklaren. Toch maakt het me wat onzeker. Gaat alles goed daarbinnen? Ben ik niet te druk? Waarom voel ik nog niks? Ik besluit een bezoek te brengen aan het hartjesspreekuur van onze verloskundige. Volgens mij is dit iets wat de meeste praktijken aanbieden. Op een bepaald moment even binnenlopen om het hartje te beluisteren, ter bevestiging. Helaas blijkt net die dag dat ik wil gaan het spreekuur niet door te gaan... Ok, vertrouwen hebben dus. Dit is denk ik mijn mantra tijdens mijn zwangerschap: Vertrouw op je lijf en vertrouw op je kindje.
Een week later heb ik gelukkig een controle bij de verloskundige en horen we een prachtig kloppend hartje. Dit stelt mij gerust. Uitkijkend naar de 20 weken echo, die een week later volgt. De week daarvoor heb ik het idee dat ik leven begin te voelen. Hele kleine klopjes, wel heel erg laag... Wat is dat bijzonder he? De dagen voor de 20 weken echo groeit de spanning. Wat gaat er dan veel door je heen. Lange tijd keek ik enorm uit naar het geslacht, maar ineens leek dat een ondergeschikte factor... laat.alles.goed.zijn. Dat is het enige waar ik aan kon denken. Degene die onze 20-echo deed zei tegen ons, dat ze dat vaker hoort, alsof de 'waarde' van een gezond kind toeneemt, als je al meerdere kinderen hebt. Al is die waarde natuurlijk altijd heel groot, en is dit iets waar iedereen op hoopt. Er ging regelmatig door mijn hoofd, wat ik onze andere kinderen zou 'aandoen' op het moment dat er een kindje bij komt die enorm veel zorg met zich meebrengt. Zouden we dat aankunnen en zou er nog tijd en ruimte zijn voor hen?
Gelukkig kon ik al die gedachtes opzij zetten en bleek onze DOCHTER helemaal gezond (voor zover ze dat kunnen zien). Er viel een grote last van onze schouders. En nog een dochter, iets wat mijn gevoel al zei. Ik heb in deze periode 2x een hele realistische droom gehad (die je hebt tijdens je zwangerschap) over een heel klein donker meisje. Een kleine Isabel. Ik zag dit als een teken. Een dag met een gouden randje dus!
Een gezond kindje die lekker in mijn buik aan het groeien is. Groei maar fijn meisje, ik ga mn best doen om jou een zo goed en gezond mogelijke start te geven van een mooi leven.
