Hoe ik tijdens de corona lockdown in een burn-out terecht kwam

De vakantie is voorbij, wat voelt dat als een opluchting.
Ik voel me best leeg en ik merk dat het op het juiste moment klaar is. Wat kan het leven met kleine kinderen intensief zijn en je leeg slurpen. Dit weet ik maar al te goed en dit is iets waar ik heel alert op ben en vooral moet zijn.

Het laatste wat ik wil is picture perfect schetsen: saai en vooral niet realistisch. Mijn leven is alles behalve picture perfect, al gaat het de laatste tijd behoorlijk goed met mijn bedrijf, met die van Sander mijn man en hebben wij 3 prachtige lieve gezonde kinderen waar ik uiteraard mega trots op ben.

Ik ben dit weekend ook vooral trots op mezelf, waarom?
Omdat ik deze vakantie fijn heb doorstaan en ik genoeg dagen volledig zelf de zorg heb kunnen dragen voor onze 3 kinderen. En ik niet het gevoel heb gehad, dat ik het niet kon, dat het me overviel en dat ik de controle verloor.

het is nu ruim 2 jaar geleden dat ik plots in een burn-out terecht kwam. Het voelt plots, maar terugkijkend had ik veel klachten maar die negeerde ik.

Het was tijdens de eerste (lange) lockdown waarin wij 3 kinderen onder de 4 jaar thuis hadden. De jongste, Olivier, was nog maar 5 maanden oud en ik zat nog in mijn verlof periode. Sander werkte fulltime(thuis) en ik droeg 5 dagen in de week volledig de zorg voor de kinderen. Ons sociale netwerk viel tijdelijk helemaal weg en de opvang was natuurlijk ook dicht.

Ik kan dat en ik deed dat. Ik gaf nog borstvoeding en om je een beeld te schetsen van de dagen hier thuis bestond de dag vaak uit borstvoedend, de billen van de net zindelijke Isabel afvegen terwijl er een pakketbezorger aan de deur stond met een pakketje. 100x de trap op voor de slaapjes van Olivier, terwijl Loena en Isabel er beneden een potje van maakte.

Ik liep aan alle kanten over en had vooral het gevoel dat ik aan alle kanten tekort schoot. Ik zorgde, maar helemaal niet voor mezelf. Totdat ik op een dag letterlijk tot stilstand werd gebracht. Het huilen vloog me zo aan en ik kon niet meer. Niet beseffen, wat dat moment voor de komende tijd betekende. Zodra dat breekpunt komt veranderde mijn beeld letterlijk. Zodra ik naar buiten liep, deden de kleuren van de natuur pijn aan mijn ogen. De wereld zag er anders uit, alles was feller en kwam anders binnen. Je begrijpt dat ik die dag als de dag van gister kan herinneren. Mijn schoonmoeder haalde de kinderen direct op toen ik huilend aan de telefoon hing en ook zij zag, dat ik niet meer kon. Wetende, dat ik nooit degene zou zijn die op die manier om hulp zou vragen.

De eerste periode was ik zo moe, dat ik mij afsloot voor de mensen om mij heen en dat zelfs whatsapp contact veel te belastend was. Het leven vloog aan me voorbij en ik had geen energie om echt te praten met Sander. Hij kocht een auto en ik had er geen weet van, of sloeg het niet op dat het gebeurde. Ik was er niet en alles was teveel. Eerst denk je dat je oververmoeid bent. Sander nam vrij en nam een aantal weken de zorg over, maar zodra je op dit punt komt, wordt alles eerst helaas alleen maar erger. Ik ging me steeds slechter voelen en de stressklachten namen enorm toe. Ik had de hele dag door een trillend oog en mijn ademhaling zat heel hoog. Mijn rug deed enorm pijn en ik had hardkloppingen.
Alleen zorgen voor de kinderen was geen optie. 

Ik zocht al gauw hulp en kwam bij een praktijkbegeleider terecht. Zij was de eerste die sprak over een mogelijke burn-out. Acceptatie, is de eerste fase. Die fase duurde erg lang, ik een burn-out? Het klonk als een grap. Maar juist dat, het feit dat je zelf niet ziet wat je geeft en hoe slecht je voor jezelf zorgt, maakt dat ik op dat punt ben beland. Ik had altijd het beeld dat een burn-out past bij een carrière vrouw die 100 ballen in de lucht houdt en ik was alles behalve dat. Mijn burn-out kwam puur door onze thuis situatie in combinatie met de corona lockdown. En weet je waarom dat soms extra lastig was? Zie maar eens te ontvluchten aan je thuis situatie……..

Met ziek melden op mijn werk was ik er dus niet, de stress en de triggers zaten de hele dag om mij heen. En ja, na een tijdje ging de lockdown voorbij en gingen de kinderen naar de opvang.

De dagen alleen waren het ergste. Ik wist dat ik moest ontspannen en bij moest komen maar hoe ik dat moest doen? Mijn lichaam stond heel lang nog op de overlevingsmodus. Dus ik ijsbeerde de hele dag door het huis, bewegingsdrang. Op zoek naar dingen te doen om mijn gevoel maar niet te hoeven voelen. Ik putte mezelf dus alsnog volledig uit op die dagen. Na een telefoongesprek met mijn dokter besloot hij dat ik meer hulp nodig had en werd ik doorverwezen naar een psycholoog en haptonoom. Praten alleen was duidelijk niet genoeg voor mij. Ik kwam niet dichter bij mijn gevoel en qua herstel gebeurde er weinig. 

 Na die doorverwijzing kon ik gelukkig snel terecht bij beiden instanties en toen ben ik gevoelsmatig echt begonnen aan mijn herstel. Niet wetende dat ook dit gemiddeld een jaar duurt (een jaar? JAHOOR! Wat een onzin) acceptatie en begrip voor mijn situatie bleef ik lastig vinden. De haptonoom bracht mij dichter bij mijn gevoel en terug in mijn lijf. Die liet mij zien waar mijn pijnklachten vandaan kwamen en hoelang ik waarschijnlijk al tegen deze burn-out aan hikte. Zij leerde mij dat ik milder voor mezelf mocht zijn en hoe ik op de dagen dat ik alleen was daadwerkelijk aan mijn herstel kon werken. Ik begon met mediteren en ik kwam in beweging. Wandelen vooral. Wat kan dat je goed doen. Ondertussen startte ik ook bij de psycholoog en werd ik gediagnostiseerd met PTSS. Dit hangt samen met de onveilige stressvolle jeugd die ik heb gehad en helaas zorgen mijn kinderen regelmatig voor triggers ,traumatherapie was iets wat mij hierbij zou helpen. Dit doormiddel van EMDR,  wat een enorme heftige intensieve therapie was. 

 Al met al, ben ik dus een lange periode bezig geweest met herstellen en ik kan je vertellen dat dat herstel verloopt met kleine pieken en flinke dalen. De zorg van de kinderen was iets wat mij in die periode enorm zwaar viel, ik ervoer vaak het gevoel het niet aan te kunnen en ik werd regelmatig overvallen met een gevoel van onmacht. Gevoelens die ik in het ouderschap nog nooit eerder zo heb ervaren. Sander steunde mij in alles en heeft heel veel opgevangen in die periode, iets waar ik hem natuurlijk enorm dankbaar voor ben. Ik kon op hem leunen en de kinderen ook. 

 Het feit dat de lockdowns bleven komen, maakte mijn herstel natuurlijk niet makkelijker. In de laatste lockdown wisten wij noodopvang aan te vragen, puur omdat ik de zorg nog niet volledig zelf kon dragen maar Sander wel moest werken. Maar dit alleen door mijn verhaal bloot te moeten leggen. Noodopvang? HUH? Jasmijn is toch thuis? Ik had het gevoel mijn situatie te moeten verdedigen en kreeg ook wel eens opmerkingen als; Ja, we hebben het nu allemaal zwaar……
Dit bevorderde mijn herstel natuurlijk niet. Ik schaamde mij lange tijd voor het feit dat mij dit overkwam en daardoor was het lastig om de situatie bloot te leggen aan bijvoorbeeld het KDV van onze kinderen.

Achteraf gezien ben ik enorm dankbaar voor deze periode en denk ik dat het vroeg of laat wel was gebeurd, ik MOEST dingen anders gaan doen. Als je vader of moeder wordt moet je goed voor jezelf blijven zorgen en soms moeten er dingen van het verleden gefixt worden om je kinderen alles te kunnen geven wat zij verdienen. Dit was mijn tijd en mijn weg die ik moest bewandelen. Zeer hobbelig, emotioneel en pijnlijk. Maar nu 2 jaar later dankbaar dat die weg mij werd geboden en dat ik hem heb bewandeld, zelf. Ik heb in die periode besloten om een opleiding te gaan doen tot droomritmecoach en om mijn passie te gaan volgen. Dat zie je vaak, dat mensen het roer dan omgooien. Je begrijpt dat het feit dat mijn bedrijf nu goed loopt mij zo trots en dankbaar maakt. Sinds mijn burn-out neem ik het leven niet meer voor lief en weet ik ook hoe het om niet meer uit bed te kunnen door de moeheid en niet te weten of je je ooit weer beter zal gaan voelen.

Dit maakt dat ik deze vakantie afsluit met een zucht van verlichting, verlichting dat ik het heb voltooid en dat ik geen terugval heb gehad. Want een zomervakantie betekent nou eenmaal ontzettend veel van jezelf geven. Maar ik heb ook genomen en ik heb ook gezorgd, voor mezelf. En dit is iets, wat ik iedere ouder zo graag wil meegeven. Vind jezelf de moeite waard om goed voor te zorgen en probeer hierin een voorbeeld te zijn voor je kinderen. Ook ik probeer mezelf dit iedere dag weer te herinneren en te zorgen voor die pauzeknop en dat kopje thee, het zorgen voor jezelf zit ‘m soms in kleine dingen.